Beste familie en medezusters van Zr. Stephane, goede mensen allemaal,

Door zijn geboorte wordt een mens kind van de aarde, maar hij is dan ook onderworpen aan de wetten van de aarde: vallen en opstaan, komen en gaan, leven en sterven. Door zijn doopsel is diezelfde mens ook kind van God, en bijgevolg wordt hij deelachtig aan Gods heerlijkheid, en mag hij delen in het verrijzenisleven van Jezus.

Tegen deze achtergrond zijn wij hier samen om gelovig afscheid te nemen van zuster Stephane en willen wij ons even bezinnen over sterven en leven – in die volgorde – niet over leven en dood, maar over leven en verder leven over de dood heen.

Vooraleer we zuster Stephane toevertrouwen aan de stilte van de eeuwigheid, willen we nog even bladeren in haar levensboek en enkele herinneringen levendig houden.

Stefanie Neetens werd geboren in een arbeidersgezin in Lembeek. Dat gezin, en dud ook het leven Zr Stepane, werd wel erg zwaar getroffen: 5 van haar 6 broers en zussen stierven bij de geboorte. Uiteindelijk 13 jaar later kwam er dan toch een gezond zusje bij, voor wie het kind Stefanie (13 jaar) bijna tenvolle de rol van vervangmama op haar nam. Vandaag is zij nog steeds de “mater familias” en de fiere groottante van achterneefjes en nichtjes. Want zij is een geweldig familiemens.

Er moest natuurlijk ook gewerkt worden, en zuster Stephane doorliep talloze professionele omzwervingen, gaande van bediende in de facturaite bij Colruyt, hulpboekhoudster, telefoniste en secretaresse.

Tevens was zij in haar vrije tijd betrokken bij het opstarten van de chiro en was zij lid van de plaatselijke VKAJ. Als trouwe volgeling van Cardijn werd zij gewestleidster van VKAJ Zennevalei en werd haar gevraagd op de Landsbond te gaan werken.

Maar onderstussen begon ze als 24-jarige aan de verpleegsterschool, en in 1961 kon ze aan de slag als verpleegster in het Sint-Mariaziekenhuis, meer bepaald op het operatiekwartier. 5 jaar later, in 1966, toen haar zus als kleuterleidster, kon ze die moederrol een beetje loslaten, en trad ze toe tot de Congretatie van de Zwartzusters-Augustinessen.

In de kliniek kreeg ze steeds meer opdrachten: de personeelsdienst viel onder haar zorg, de medische registratie, de organisatie van de ziekenhuisshop en de coördinatie van de stages. Er waren academiejaren dat ze 240 stagiairs begeleidde. Stefanie nam het steeds voor hen op, ze vond hen een meerwaarde voor het ziekenhuis.

Het mag duidelijk zijn: Zr Stepane was een bezige bij, een veelzijdige, bekwame vrouw met zelfs een hoog gehalte zakenvrouw. In 199( kreeg ze haar eerste computer, een onmisbaar werkinstrument, maar ook een hobby: boekjes maken van allerhande vieringen, de jaarlijkse reis van de zusters voorbereiden, spelletjes uitdokteren voor de bewoners van het VZW Sint-Augustinus. Zr. Stephane hield van kinderen, zeker die van de familie, maar ook in het algemeen. Zo hielp ze met plezier het jaarlijks Sinterklaasfeest van het personeel realiseren. En tenslotte werd haar laatste droom werkelijkheid in 2011: de opstart van het kinderdagverblijf De Kapoentjes, haar levenswerk.

Enkele niet professionele hobby’s waren haken en breien.

Kortom, Zr. Stephane was een sterke persoonlijkheid, intelligent, mee met haar tijd. Ze verdient al onze dank en waardering.

Wat gezondheid betreft, kende ze veel problemen met haar rechterknie. De laatste jaren kwam ze in een sukkelstraatje terecht: ze verbleef in de kliniek als patiënt en maanden in het WZC Sint Augustinus, waar ze op 13 juni overleed. Bij de naderende aanvang van de zomer begon voor haar de eeuwige lente.

Goede vrienden, de familie, of laat ons maar zeggen, zuster Stephane, koos voor haar verrijsenisviering het evangelie van de werken van barmhartigheid. Niet te verwonderen, want als wij ons de vraag stellen waar het in een mensenleven om gaat, en dan zeker in het leven als verpleegster én religieuze, dan hebben wij zojuist van Godswege het antwoord gehoord in het evangelie. Dan is het niet belangrijk of je veel of weinig talenten ontvangen hebt, of je succes in leven hebt gehad of tegenslag, of je naam hebt gemaakt of naamloos hebt geleefd. De waardenschaal van het evangelie is immers anders dan de waardenschaal die gewoonlijk onder mensen wordt gehanteerd. Daarom zal de kernvraag zijn: wat heb je over gehad voor elkaar? Wat heb je voor anderen betekend? Heb je alleen maar aan jezelf gedacht of stond je voor iedereen klaar die op jou rekende? De Beantwoording van die vragen met je manier van leven is beslissend over Gods oordeel over je leven. Beslissend, maar ook bemoedigend, want velen zullen tot hun verwondereing ontdekken hoezeer ook de kleinste attenties gewaardeerd worden. Niets zal waardeloos blijken als er liefde mee gemoeid is.

Ik vermoed, beste mensen, dat we tegen deze achtergrond eervol afscheid mogen nemen van Zr. Stephane. Net als Jezus is zij niet geboren om gediend te worden, maar om te dienen, om moeder, om herder, om religieuze, om verpleegster te zijn. We houden de herinnering aan haar onder ons levend door haar getuigenis te verstaan en door het appel dat van haar leven op ons overkomt. Het getuigenis van een vrouw met een ruime horizon, die zich dienstbaar opstelde voor haar familie, haar kliniek, haar congregatie en voor de Heer, naar het voorbeeld van Maria, waar zij een grote verering voor had. Zij leefde naar het hart van Jezus, waarvan wij vandaag de feestdag vieren, het H. Hart van Jezus.

Afscheid nemen van zulke mensen valt zwaar, want je mist iemand die er vanzelfsprekend bij hoorde. Laat dan de dankbaarheid veel groter zijn dan het verdriet. Maar het geloof waarin wij hier samen zijn, adat ook haar geloof was, eerlijk zonder vertoon, zegt ons dat deze zuster niet vergeefs geleefd heeft, en dat ij leeft over de dood heen. Dat is het geloof van Pasen, het verrijzenisgeloof.

In dat geloof mogen wij erop vertrouwen dat de Heer vorige zaterdag zijn hand op haar schouders heeft gelegd en gezegd: Stephane, het is goed geweest. Tot haar verwondering zal zij gehoord hebben: Ik was diegene voor wij jij altijd klaar stond, ik was diegene die nooit tevergeefs een beroep op jou deed. Ik was ziek en jij hebt mij verzorgd. Ik was degene voor wie jij deed wat niemand weet. Kom binnen in de vreugde van uw Heer. Hoe dat zal zijn, weeten we niet, kunnen we ons niet voorstellen, maar er zijn zoveel dignen die we ons niet kunnen voorstellen en toch gebeuren. Zij die de weg van breken en delen heeft bewandeld, zal delen in de eeuwige vriendschap bij God, want sterven is thuiskomen bij God. Haar uitvaart is tevens haar hemelvaart. Amen

Raymond Decoster