Beste Zuster Stephane,
Er is vandaag reeds heel wat aangehaald. Toch wil ik, en dit vanuit mijn bevoorrechte positie om jarenlang rechtstreeks met jou te hebben mogen samenwerken, ook een woord van dank aan jou geven. Het is mogelijk dat een aantal zaken reeds gezegd zijn, maar wij weten dat je hierover begrip hebt.
Ik ben toenertijd, in 1994, in het ziekenhuis kunnen beginnen omdat jij, Zuster Stephaner, “op pensioen” ging! Toen droomde je reeds van de kinderkribbe.
We deelden samen een bureel. En reeds aan het begin van mijn eerste dag, brak jij het ijs door een grapje te maken. Dit werd onder ons een ’traditie’: we startten iedere dag met humor, en dat tekende de rest van onze dag.
Je had heel wat dromen, en je startte deze dan ook steeds op. Een kleine selectie:
- In 1975 nam je de rol op van hoofdverpleegkundige en startte je de afdeling Pediatrie op
- Je was coördinator Personeelsbeleid
- Je startte ook met de functie van algemene stagecoördinator. Heel wat medewerkers die nu nog in het ziekenhuis werken, heb jij toen vanuit die rol opgevangen en begeleid. En zij herinneren jou ook nog, één voor één
- Je startte de dienst MKG op, omdat je wist hoe belangrijk dit was, en is, voor het ziekenhuis
- Je hebt in de nieuwbouw de ziekenhuisschop opgestart en vorm gegeven.
- En tot slot in 2011, kon je eindelijk je levensdroom waarmaken: het kinderdagverblijf “De Kapoentjes”
Zuster Stephane, velen onder ons hebben de foto van jou voor ogen. De foto die vandaag ook hier vooraan staat. Deze foto geeft weer wie je bent:
- een biddende religieuze met moderne opvattingen
- een veelzijdige, behulpzame en sterke vrouw, die bij de pinken was en up-to-date
- een vrouw met gepaste humor – je had zo’n eenvoudige grappige glimlach – en op de juiste momenten ook de nodige serieusheid
- in een gesprek of overleg kon je gepast en gevat een raak antwoord geven
- en bovenal: je was een familiemens!
Hierbij herinner ik mij een tekst die jij hoog in je vaandel droeg, en die op meerder plaatsen een plaats gaf:
“Solidariteit is echt fijn, als men steeds bereid wil zijn om open te staan voor elkaar. Dan wordt de echte liefde waar, en maakt men ’n ander echt gelukkig en blij en voelt men zichzelf “vredevol” erbij”
Regen op een dag als gisteren, het gaf verfrissing, het bracht zuurstof in de lucht. Ook jij Zuster Stephane, ook jij bracht zuurstof in het leven van anderen: uw patiënten, uw collega’s, uw medezusters en ontegensprekelijk ook uw familie.
Zo Zuster Stephane, zoals je werkelijk was zo blijf je ons bij in onze gedachten en in ons hart…
Bedankt om jou te hebben mogen ontmoeten op mijn levenspad.
K. Van Mierlo