Liefste tante (champig)nonneke,
Ja inderdaad zo noemde ik je vroeger als (niet meer zo) klein manneke. Waar zal ik beginnen? Eigenlijk maakt het niet uit. De ene herinnering is nog mooier dan het andere moment.
De jaarlijkse bezoekjes in de living in het oude ziekenhuis. Daar keek ik echt naar uit! Het moment suprème was het moment waarop we samen met jou het eten mochten gaan halen. Het was steevast een topnamiddag met zeker en vast een koers op tv, wat gezelschapsspelletjes, veel gelach en plezier. Wat was die zondag telkens weer veel te snel voorbij.
Of waren het die talloze bezoekjes in het ziekenhuis waar ik mijn wekelijks spuitje kwam halen tegen een of andere allergie. Oneindig veel keer heeft men je moeten opbeepen, maar steeds was je daar om me verder te helpen.
Of die keer toen je me vroeg wat ik wou drinken en ik zei: “een glas botermelk”. Iedereen aanwezig gegeneerd… maar wie kwam er even later met een fles botermelk af? Juist! Ik heb me laten vertellen dat men nog weken gezocht heeft achter die fles maar nooit gevonden. Gelukkig zijn de feiten inmiddels verjaard.
En dan die keer toen ik moest geopereerd worden in het ziekenhuis. Donderdagavond binnen, woensdagavond naar huis… Lap, twee keer frieten gemist want die werden altijd op donderdagmiddag geserveerd. Maar een klein wonder geschiedde. Woensdagavond kreeg ik plotseling toch wel weer koorts zeker. Tja, ik kon niet anders dan nog een dag langer blijven en dan had ik toch mooi frieten. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat je toen iets aan je rechteroog had, want je bleef maar knipogen.
We vonden het ook heel fijn dat je van de partij was bij de familiefeesten bij ons thuis (in Everberg)!
Tante nonneke, je zal altijd in onze herinneringen blijven verder leven. Dank je voor alle goede zorgen, voor alle mooie momenten, voor alle mooie herinneringen, dank je voor alles.
Het ga je goed!
Olivier
