Lieve Mieke,
Vroeger was je niet weg te slaan van elk familiefeest (verjaardagen, Pasen, sinterklaas, nieuwjaarsdag, ..) stond met stip in jouw agenda. We kregen dan altijd kadootjes en kleerdjes die je voor ons breidde of haakte. We zetten een speciale zetel voor je klaar en je genoot van ons bezig te zien en met ons te praten.
De laatste jaren zijn we je veel in het ziekenhuis of het rusthuis komen bezoeken. Mieke was een beetje ziek, maar wij waren jouw medicijntjes, wij maakten jou beter. Als we binnenkwamen in jou kamer had je geen pijn meer, je straalde, je was gelukkig…
In de frigo lagen steevast chocolaatjes en dessertjes klaar die je zelf niet opat om ze aan ons te kunnen geven. Er lag papier en kleurpotloden in de kast, zodat we ons zeker niet zouden vervelen. We kwamen graag woensdag middag samen met jou eten en als je het wat moeilijk had, dan hielpen we jou graag.
Maar de laatste weken, kwamen “de beestjes”. Dan konden we niet meer naar je toe. Dat vonden we heel erg. Gelukkig konden we nog via de computer met je praten, voor je dansen, tekeningen maken, foto’s tonen en je troosten… we hadden je nog graag een knuffel gegeven, want dat waren jouw medicijntjes.
Mama heeft verteld dat je een sterretje bent geworden en dat we je niet meer kunnen bezoeken. Juliette vroeg “zit mieke dan in een raket?” en Charlotte lag op haar rug in de tuin “waar ben je mieke?”. We weten dat jij, als je kan en mag, heel dicht bij ons zal blijven.
“We zien je graag mieke!” dat heb je gelukkig nog gehoord om mama’s telefoon voor je vertrokken bent. Maar dat wist je al lang …
Charlotte en Juliette
Met juliette 
Met Charlotte 
Dansen voor mieke 
