Mieke, voor altijd ons Mieke.
Vanaf we ons herinneren was jij daar voor ons. Elke woensdag maakte je de beste pudding en mochten we de rest uit de pot eten. Op alle feestjes was je van de partij met verschillende pakjes en verrassingen. Toen de winter eraan kwam stond je klaar met je wol en breinaalden om de mooiste pullen, sjaals of mutsen te maken voor ons.
Daarnaast was je er altijd voor een goede babbel over hoe het vroeger was hoe de tijden zijn verandert.
Een aantal jaar geleden kwamen wij elke woensdag bij jou langs en legde je ons geweldig in de watten.
Toen Ferre een week in het ziekenhuis lag, kon hij altijd bij jou terecht als hij iets nodig had.
Als wij iets uitstaken zij je altijd “dat zijn pas kapoenen”. En door die uitspraak heb je jouw crèche de kapoentjes genoemd.
Tijdens de volgende familiefeesten zal er een plekje leeg zijn aan de tafel en we zullen nooit meer bij ‘Mieke kunnen langsgaan om eens dag te zeggen’, maar in gedachten blijf je altijd bij ons.
Bedankt dat je er was, we missen je.
Jone, Senne en Ferre
