Liefste Mieke,
Als ik aan je denk, dan denk ik altijd aan lekker eten … ik heb de passie van het koken duidelijk van jou geleerd. Feesten (zoals Pasen bv) waren pas echt feest als Mieke naar huis kwam. We namen “Ons kookboek” uit de kast, je deed je blauwe schort aan en we waren vertrokken. Voorgerecht, hoofdgerecht, dessert …..alles erop en eraan. En … altijd mooi opgediend… alles tot in de puntjes.
Het verwennen met lekkers loopt als een rode draad door je leven.
Toen ik klein was (en Inge ook natuurlijk) en we kwamen “op dienst” (op pediatrie) stond er steevast ”ne pudding met een dik vel “ en een cola voor Hilde klaar en ”ne pudding met een dun vel” en “ne Sprite “ voor Inge.
Ik heb als kind ook fijne herinneringen aan de familiediners in “de living” in het oude ziekenhuis, met de hele familie. Altijd met lekker eten en drank en een extra snoepje voor de kids (wij dus).
Als ik kwam studeren op je kamer vond ik ook altijd iets lekkers of kregen we een doos koekjesmeel mee om thuis fruitpap mee te maken. Hmmmm!!!
En als we dan later met onze kids, wekelijks bij moe en va kwamen eten maakte jij altijd pudding als dessert. Voor mij speciaal op een groot bord, dan had ik meer “vel”.
Ook de kleinkinderen (zoals jij ze altijd noemde ) wisten maar al te goed als ze bij je op bezoek kwam dat ze iets klein, maar lekkers klaar voor ze lag. Lees dat maar in hun verhalen.
Je hebt ons niet alleen met lekkere dingen verwend maar ook met je kennis en wijsheid.
Als we een probleem hadden … “ Vraag het eens aan Mieke, die zal wel een oplossing weten!”
Als we iemand zochten … “ Vraag het eens aan Mieke, die zal wel iemand kennen! “ … Natuurlijk, jij kende heel Lembeek en omstreken, je had doorheen je rijke carrière heel veel waardevolle contacten gelegd.
Als we een pijntje hadden…” Vraag het eens aan Mieke “ … de verpleegster wist altijd raad. Jij zei dikwijls : “Ik heb dat ook”. Waarop ik steeds dacht “ dat zal wel zijn” . Maar doorheen de jaren is mijn ”carrosserie“ heel sterk op die van jou beginnen lijken. En daarmee wil ik zeggen: “Je had toch gelijk!”
Toen ik erg ziek werd, was jij de eerste om gerust te stellen. Mieke was er altijd.
Ook heb je ons steeds verwend met cadeautjes, die niet veel geld kostte maar ons als kind gelukkig maakten. Op één of andere manier wist je ons met Kerstmis of met onze verjaardag te verrassen met een mooi pakje, een zelfgebreide muts, een dikke trui.
Als kind kreeg ik eens een pakje met wat bureaumateriaal, lijm, plakband, stiften,.. wat was ik blij daarmee ….,
Zo kreeg ik enkele jaren geleden nog een mooie roze zijden sjaal van jou. Ik ga die vrijdag zeker dragen.
Ik bewonder je ook voor je doorzettingsvermogen. Gaan studeren op 60-ste, je levensdroom najagen en realiseren, een pracht van een crèche op je 70e ! Je projecten voor het ziekenhuis en het rusthuis en nog zoveel meer ……..topmadame.
Toen je de laatste jaren dikwijls in het ziekenhuis verbleef, was een bezoekje ook altijd een momentje van rust (in ons drukke leven). Een babbeltje … elk ons hart eens luchten, een verhaaltje van vroeger van bij de CM of de Kajotsters.
We zijn ook dikwijls met een klein hartje op bezoek gekomen. Dikwijls denkende dit is de laatste keer dat we haar gaan zien. Maar nee, jij kroop telkens weer door het oog van de naald.
Zoals ons moe reeds verteld heeft in haar tekst heb je ons geleerd om liefdevol en respectvol met iedereen om te gaan. Wat niet wil zeggen dat je niet streng kon zijn. “Een bakske vol met stro “ van Urbanus hebben we maar een keer mogen zingen. Dat mocht echt niet. Je was de beste meter die iemand zich kan dromen.
Lieve, lieve Mieke, slaap zacht.
Hele dikke knuffel
Je meterke
Hilde
